Από κάποιους χαρακτηρίζονται ως “πρόβλημα”, ως άσχημη αισθητική εικόνα, ως βρωμιά, ως “φύγε από εδώ – ξουτ” κλπ. Ο λόγος για τα μικρά ή μεγάλα αδεσποτάκια που τριγυρνούν στους ελληνικούς δρόμους καθημερινά.
Ήρθα και πάλι αντιμέτωπη με ένα πλάσμα ανήμπορο και παρατημένο που είδα κοντά στην έξοδο της Μεταμόρφωσης και είχε βάλει στόχο προς την εθνική οδό. Σταμάτησα αμέσως δεξιά στην γέφυρα, κατέβηκα από το αυτοκίνητο και του φώναξα για να γυρίσει προς τα πίσω. Όχι μόνο γιατί τα επόμενα λεπτά θα ήταν νεκρό στο δρόμο, αλλά γιατί θα προκαλούσε κατά πάσα πιθανότητα και σοβαρό τροχαίο ατύχημα μέσα στην εθνική οδό.
Ήρθε με τα χίλια παρακάλια πίσω και με άλλα τόσα προσπάθησα να το πάρω μαζί μου στο αυτοκίνητο για να το φιλοξενήσω μέχρι να του βρω σπίτι. Λυκάκι, περίπου 4 μηνών, θηλυκό. Ένα πανέμορφο σαστισμένο πλάσμα που τα μάτια του πρόδιδαν πως ήταν στους δρόμους μόνο κάμποσες ώρες. Ήταν τόσο φοβισμένο (μιας και κατά πάσα πιθανότητα από εκεί που τους προηγούμενους μήνες, κάποιος το τάιζε και έπαιζε μαζί του, το πέταξε στον δρόμο) και δεν κατάφερα να το πείσω να με εμπιστευθεί παραπάνω. Απομακρύνθηκε από την εθνική οδό και από τα λίγα χάδια που πρόλαβα και του έκανα και έφυγε μέσα στα στενάκια…
Κάθε μα κάθε φορά νιώθω απίστευτη οργή μέσα μου για όλους τους ασυνείδητους, άκαρδους, ανεύθυνους και αναίσθητους ανθρώπους της κοινωνίας μας. Και είναι πολλοί δυστυχώς και ευθύνονται για την εικόνα της χώρας μας σε αρκετούς τομείς. Ο Γκάντι σοφά έιχε πει πως: ”Το μεγαλείο ενός έθνους και η ηθική του πρόοδος μπορεί να κριθεί από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζωντανά του”.
Αλήθεια, θα αφήνατε το παιδί σας στο δρόμο να κλαίει και να σας ψάχνει, να μην έχει τροφή, να πίνει νερό από το οδόστρωμα και να κινδυνεύει να σκοτωθεί από τα διερχόμενα αυτοκίνητα; Γιατί να σοκάρει μόνο αυτή η εικόνα; Δεν συγκρίνω φυσικά έναν άνθρωπο με ένα ζώο, αλλά σκεφτείτε την ίδια εικόνα με ένα πλάσμα που δεν μπορεί καν να επικοινωνήσει μαζί μας. Εμείς και μόνο ευθυνόμαστε για τα αδέσποτα στο δρόμο.
Έτσι λοιπόν, πριν κάποιος υιοθετήσει / αγοράσει / δεχτεί ένα κατοικίδιο ζώο πρέπει να γνωρίζει και όλες τις ευθύνες του. Πως θα το έχει δίπλα του για πάντα. Πως στις διακοπές του θα το παίρνει μαζί του. Πως χρειάζεται τροφή και νερό καθημερινά για να ζήσει. Πως θέλει φροντίδα. Πως θέλει σπίτι. Πως  ΔΕΝ είναι παιχνίδι, ούτε δώρο.
Ας γίνουμε λίγο υπεύθυνοι όλοι μας. Δεν κάνουν τα κοστούμια τον επαγγελματία, αν με καταλαβαίνετε…
Ένα μεγάλο μπράβο και συγχαρητήρια σε όλους αυτούς που πολεμούν καθημερινά σώζοντας μια ψυχή που κάποιος (και απορώ πως κοιμάται το βράδυ ήσυχος) πέταξε στο δρόμο. Οργανώσεις, σωματεία, εθελοντές, φιλόζωοι.
Και για εσάς που το αποφασίσατε και ψάχνετε έναν παντοτινό και πιστό φίλο, μην αγοράζετε, όσο υπάρχουν χιλιάδες ψυχές εδώ. 
Αριάδνη Γερασιμίδου

Σου άρεσε; Κοινοποίησε το!

•